Karar

Rusçu dediysem, Rusçu kılıklı Esadçıları anlayın.

Kendilerine kah Rusçu, kah Avrasyacı süsü verenler...

Anti-Amerikancılık ve emperyalizmle mücadele kisvesi altında kamuoyunu Esadçı tezlere ısındırma, razı ve ikna etme propagandistleri...

Hani “Afrin’i alıp Esad’a biz teslim edelim, biz savaşalım Esad kazansın” diye açık açık teklif edenler...

Hani “Sınırımızda YPG olacağına Esad gelsin, daha güvende oluruz” argümanıyla allayıp pullayan, bizim savaştığımız ama sonuçta Esad’ın dediğinin olduğu bir sonucu ‘en iyi çözüm’ diye satanlar...

Hani Esad ve müttefiklerinin işini bize gördürmek, Şam rejiminin egemenliğini bize tesis ettirmek, hudutlarını ve toprak bütünlüğünü bize korutmak için çırpınanlar...

Yani günün sonunda hem Türkiye’nin ABD’den koptuğu, hem de terör örgütünün kontrolünün ABD’den tümüyle Esad’la İran ve Rusya’ya geçtiği bir seçeneği, ‘en ideali’ diye pazarlayanlar...

Yani Türkiye’yle korkutarak YPG’yi, ABD’yle korkutarak da Türkiye’yi, Esad blokuyla anlaşmaya zorlayanlar...

İşte onlara kötü bir haber var.

Aktüel gelişmeler bağlamında yeniden gündeme gelen Türkiye-Rusya ilişkileri konusunu aktüalitenin dışında ele almak gerektiği açık. İki ülke arasındaki son iki yüz yıllık mücadelenin esasen okul kitaplarında “Rusların sıcak denizlere inme arzusu” diye ifade edilen jeopolitik zorunluklarla ilgili olduğu ve son iki yüz yıl boyunca geçerli olan şartların-coğrafi özellikler değişmediği için-bugün de geçerliğini koruduğunu söylemeye bile gerek yok.

Geçenlerde klasik jeopolitikçilerin “deniz gücü-kara gücü” tasnifi çerçevesini de denkleme dahil ederek iki ülke arasındaki doğal çelişkilerin görmezden gelinmesinin risklerine dikkat çekmiştim burada.

Diğer yandan, Türkiye’nin İkinci Dünya Savaşı sonrasında yeniden oluşan dünya dengeleri içinde NATO’da veya daha genel bir ifade ile Batı Bloku içinde yer alma tercihinin dayanaksız olmadığını da kabul etmek durumundayız.

Sevr sendromuna benzer bir şekilde, Türkiye'nin artık bir Suriye sendromu var. Siyaseti ve dış politikayı şekillendiren bir sendrom bu. Haliyle bu durum, ilgili politika başlıklarında sağlıklı kararlar alınıp daha uzun boylu düşünmeyi engelleyen bir durum ortaya çıkarıyor. Suriye'yle alakalı yapılan birçok tartışmanın dayandığı psikolojik zemin bu sendromu açık bir şekilde dışa vuruyor. Bu da Suriye'yi rasyonel bir zeminde tartışmanın imkanlarını ortadan kaldırıyor. Zaten konuyla alakalı tartışmalar bugüne kadar hep ifrat ve tefrit kıskacında cereyan etti.

Suriye krizinin çözümü için Esad'la görüşülmeli tezini savunanlar benzeri bir savrulmayı temsil ediyor. Bu tez iktidarın çeperlerinde dillendirilmeye, muhafazakar medyada ya doğrudan ya da dolaylı bir şekilde yazılıp çizilmeye başlandı.