Sendika.org

İdlip operasyonunda inisiyatif Rusya’da, Türkiye ise yalnızca bir piyon muamelesi görüyor. Türkiye’nin inisiyatifi bir piyonun inisiyatifi ne kadar olabilirse o kadar. Bu gerçek, gerektiğinde acımasız uyarılarla hatırlatılıyor
 

AKP politikaları sayesinde, Suriye savaşında emperyalistler arasında el değiştiren bir piyona dönüşen Türkiye, şimdi de Rusya tarafından İdlip bataklığına sürüldü. Yani, ABD’nin yönlendirmesi ve Körfez monarşilerinin finansmanıyla, kendi eliyle yarattığı cihatçı bataklığına…

Rusya bir süredir oraya buraya ittirebildiği bu piyonu bir müttefik değil, düşman NATO ittifakının “zayıf halkası” olarak gördüğünü de gizlemiyor. Hasımları arasındaki çelişkileri derinleştirmenin tadını çıkarıyor [1]

Türk askeri İdlip’e girerken, daha TSK açıklama yapmadan Rus kaynaklarının “Bakın bir NATO üyesi, ABD’nin terörist saydığı Nusra ile işbirliği içinde görüntülendi” diye ifşaat yapması yeterince açıklayıcı değil mi?

Marksist düşünür Samir Amin, bugünün mücadelesinin ana hedefinin tüm dünyadaki işçiler ve halklardan oluşan bir enternasyonal cephe inşa etmek olması gerektiğini ancak bu şekilde emperyalist kapitalizmin yayılan saldırısına karşı koyulabileceğini söyledi

Marksist düşünür Samir Amin, işçi sınıfına ve dünya halklarına yaptığı çağrısında Enternasyonal’i yeniden inşa etmek zorunluluğundan bahsetti. Dünya sisteminde bir iktidar merkezileşmesi olduğunu söyleyen Amin, “Göklere çıkarılan rekabet ve uşak ruhlu medyanın, özgürlüğün ve etkili bir sivil toplumun garantisi olarak sunduğu piyasa özgürlüğü aslında, mevcut oligarşinin fraksiyonları arasındaki şiddetli çatışmalar yüzünden paramparça edilmiş gerçekliğin tam zıttı ve bu oligarşilerin iktidarlarının yıkıcı etkilerinin de sebebidir” dedi.

Kopuyoruz sıradan insanlardan her bombadan sonra biraz daha. Çünkü o sıradan insanların sıradan duygusunu anlamamakta ısrar ediyoruz. Bombaların neden, nasıl, niçin patlatıldığına ve asli sorumluların kim olduğuna dair sayfalar dolusu izahatın da anlamı bulunmuyor.

Bir bomba daha patladı. Her ne kadar “alışmayacağız” desek de, alıştığımız gün gibi ortada. Canımız yine yanıyor yanmasına ama ilk bombayla aynı etkiye yol açtığını söylemek zor. Zaten buydu istenen; istenen oldu gibi.

Alıştık. Kim ne derse desin, ateş düştüğü yeri yakıyor ve biz, kızanlar, üzülenler, tepki gösterenler gündemin sıcaklığı geçer geçmez kendi hayatımıza dönüveriyoruz.  Aksi mümkün değil biliyorum ama yine de insanın ağırına gidiyor. Sanki bir şeyler eksik kalıyor gibi.

Eksik kalan ne?

Durduramıyoruz acıyı. Bombaların patlamasını önleyemiyoruz. Gencecik çocukların öldürülmesinin önüne geçemiyoruz. Eksik bu sanırım.

Kaçıyoruz o zaman da. Kendi hayatımıza sığınmayı yeğliyoruz. Kendi kabuğumuza çekiliyoruz. Zaten buydu istenen; istenen oldu gibi.

Doksanlı yılların ortalarında olsa gerek, babamın işlettiği kahvehaneye Romanyalı bir kaçak gelmişti. Emil… Soyadını bilmem.

Holivud’un anti-komünist kara propaganda filmleri vardır ya; “baskıcı” komünist rejimlerden kaçıp “özgürlükler ülkesi” Amerika’ya sığınanların dravdan hikayeleri anlatılır (bkz. Moscow on the Hudson). Emil, tam tersine, komünizmden değil kapitalizmden kaçıyordu. Vize süresi dolmuştu fakat geri dönmek istemiyordu.

Ressamdı Emil. İnanılmaz bir yeteneği vardı. Geceleri kahvenin alt katına tual setini kurup boyadığı Ayvazovski tablolarını Etiler’deki galerilere 300-500 dolara verir, galeriler de bu çakma tabloları platin saçlılara 3000-5000 dolara satarlardı.

“Hayalet seçim” atlatıldı, bence sona daha da yaklaştık. Bundan sonra her şey daha keskin yaşanacak. Hükümet adeta unutmamamızı istercesine, her şeyden önce sermayenin iktidarı olduğunu daha kurulmadan hatırlatmaya başladı. Sağ olsun. Bu gerçek, gündelik kimlik sorunları ile bezeli, zaman zaman askerileşen mücadeleler bağlamında gürültüye geliyor. Sol adına siyasi analizlerde gündelik gelişmeler (siyasi liderlerin psikolojileri, ihtirasları da katılarak), bölgesel çatışmalar (uluslararası ilişkilerci bir dil ile alameti farikamız komplocu planlar ihmal edilmeksizin) öne çıkıyor. Kısmen, içinden geçtiğimiz sıcak dönemin yarattığı bir durum bu. O yanı ile anlaşılabilir. Fakat, aynı zamanda da sol kesimin iktisat kertesini analizlerine katabilme yetersizliğinden de kaynaklanıyor. Maalesef, aşılması da zaman alacak.