Yurt

Hükümet ile İmralı-HDP -KCK arasında çözüm süreci görüşmeleri devam ediyor. Abdullah Öcalan’ın hazırladığı “Barış ve Demokratik Müzakere Süreci Taslağı” hükümetin önünde. Kandil de taslağa onay verdi. Gelinen noktada Kürt kanadı Hükümetten adım atmasını beklerken, bu kez de “özerklik” tartışması çıktı.
Açıklanan taslakta “Demokratik özerklik” kavramı var mı, yok mu? Öcalan “demokratik özerklikten” vaz mı geçti?
İki gün önceye dönelim. . İmralı heyetinden Sırrı Süreyya Önder Salı akşamı Meclis’te bir grup gazeteci ile buluştu.
Sohbet sırasında sürecin geldiği noktayı anlattı ve doğrudan “Öcalan’ın taslağında demokratik özerklik var’ demedi ama o anlama gelebilecek ifadeler kullandı.
Demokratik Özerklik, Öcalan’ın önerisi ve HDP’nin programında da var.
Önder de “Ortak vatan- demokratik özerklik” diyerek, bunu taslağın “uzlaşılamayan” başlıklar altında saydı.
Üzerinde tartışılan diğer iki başlığı da paylaştı. Önder, “görüşmelerin imzalı tutanağa bağlanması” ve “geri dönüş için yasal düzenleme yapılması” konularında uzlaşma güçlüğünden söz etti.

1990'larda milliyetçi/ulusalcı siyasal aktörler merkezde ve hegemonik durumdaydılar. Bugün ise AKP eliyle milliyetçilik ve ulusalcılığın siyasal merkeze çağrıldığı, Gülen ve Kürt hareketinin ise dışarıya doğru itildiği farklı bir döneme tekabül ediyor. AKP, yeni siyasal merkezi kurmak bakımından daha şanslı görünmekle beraber henüz kavga sona ermiş değil.

Şırnak’ta, Cudi Dağı eteklerinde kömür ocakları var. Ocakların girişi pejmürde naylonlarla kapatılmış, her şey derme çatma, yoksul ve çaresiz işçiler kelle koltukta çalışıyor. Böyle anlatmakla olmuyor. Gidip görmeniz lazım. Ve gidip görmeye niyetlenirseniz, iki yüzyıl öncesine dönmeye hazır olmalısınız.

Ocaklar kaçak çalıştırılıyor, devlet buna göz yumuyor, hiçbir denetim yok... İşte o ocaklardan birinde, geçen hafta bir göçük meydana geldi. Soma’nın içimize düşürdüğü ateş çok yeni olmasaydı, göçükte yaşamını yitiren 30 yaşındaki İbrahim kardeşimizin büyük medya için ‘haber değeri’ bile olmayacaktı.

Ya devlet?

Dünyada benzeri olmayan bir şekilde onlarca ülke Suriye üzerine çullandı ama üç yıl sonra kendileri çuvalladı. Öyle olmasaydı Katar Şeyhi Hamed 25 Haziran'da görevi oğluna bırakmaz ve bir hafta sonra da Mursi devrilmezdi. Yine öyle olmasaydı Suudi İstihbarat Şefi Bender ortadan kaybolmaz ve Suriye dosyasının baş uygulayıcısı Büyükelçi Robert Ford emekliye sevk edilmezdi. Geriye bir tek Bakan Davutoğlu kaldı.
Türkiye ise uluslararası söylemlerde terörü destekleyen ülkeler statüsüne paralel bir şekilde tartışılır oldu.
Bakalım Başbakan Erdoğan ne zamana kadar sahip çıkar Davutoğlu'na?
Herkes gitti bir tek o kaldı.

Şimdi de Ukrayna'ya el attı.
Belki de Ankara, Amerikalı dostlara Ukrayna üzerinden 'Ben hâlâ varım' demek istiyordur.
Belki de kendisine tanınan olağanüstü yetkilere rağmen Suriye konusunda başarısız kalan Ankara ABD ve Batı'nın Ukrayna savaşında ön saflarda olmak istiyordur.
Kart ise Kırım'daki Tatarlar.
Yeniden tehlikeli bir oyun.

Bir önceki şiddetli AKP- Cemaat kapışması 7 Şubat 2012’de yaşanmıştı . Hatırlanacaktır, Cemaat, MİT’i kuşatarak RTE’ye hamle hedeflemişti. O sıralar 21 Şubat 2012 tarihli Cumhuriyet’teki yazımda şöyle demiştim; “Bu tepişmenin burada duracağını sanan yanılır. Tepişmenin elbette ki, dış uzantıları var. ABD’nin, Suriye, İran, İsrail meselelerinde Türkiye’den beklentilerinin ne kadarına karşılık bulduğunu ve iki koalisyon ortağının bu beklentiler karşısında aynı telden çalıp çalmadıklarını bilmiyoruz. Tepişmenin şiddetini belirleyecek etkenlerden biri bu…Kapışmanın bir de akçalı tarafı var, fazla öne çıkarılmayan. Koalisyonun organik burjuvaları aynı çatı altında değiller. Bu malum. AKP tarafı MÜSİAD’da, “The Cemaat” tarafı TUSKON’da örgütlü. . Filler tepişmesini izlerken biraz da para-pul optiğinden bakınca, yakında ne rüşvet dedikoduları, ne İsviçre banka hesapları iddiaları ortaya dökülecek, kim bilir…”(*)