Yurt

HÜSEYİN ÇELİK: İster duran ister yürüyen, ister alkışlayan, ister oturan ne tür bir eylem yapan insanımız varsa, tekrar ifade edeyim, yeter ki barışçı olsun. Genel hayatı olumsuz etkilemesin. Bunların hepsinin demokraside yeri var. Yeter ki adam gibi eylem yapalım.

SORU: Bütün bunların demokraside yeri vardı da, parkta uyuyan insanların üzerine neden biber gazı bombalarıyla saldırıldı? Çadırları neden yakıldı? Plastik mermiler neden sıkıldı? Yere düşmüş insanlar neden üç beş polis tarafından ayrıca coplanıp dövüldü? Ayakta duran adamlar/kadınlar neden gözaltına alındı?

HÜSEYİN ÇELİK: Yaklaşık olarak maddi zarar, turizme, ekonomiye olan etkisinden bahsetmiyorum. Doğrudan fiziki ve fiili olarak 140 trilyona varmıştır. Bu son derece üzücü bir durumdur.

Pazartesi günü, Taksim direnişinin bir bakıma “karakter testi” olduğundan söz etmiş ve bazı isimleri örnek vermiştim.

Fatih Altaylı, o örneklerden biri değildi. Oysa, en çok o hak ediyormuş yazılmayı. HaberTürk televizyonu ve gazetesi, yaltakçı gazete ve kanalları fersah fersah aşmış meğerse. İzlediğim bir haber, tüylerimi diken diken etti. Haberin konusu, çapulcuların ve onların yanında yer alan habercilerin “alçakça yalanları”ydı. Facebook ya da benzeri mecralardan birkaç yalan ve saçma haber/fotoğraf bulmuşlar. Onlar üzerinde tepinerek tüm gerçek habercileri/haberleri karalıyorlardı.

Başbakan Erdoğan, ölüm yıldönümünden dolayı grup konuşmasına Necip Fazıl Kısakürek'i anarak söze başladı. Zira bütün İslamcılar onu şimdilerde "Türkiye'nin 20. asırda yetiştirdiği en önemli fikir ve aksiyon insanlarından biri” olarak gösteriyorlar, yere, göğe sığdıramıyorlar. Nasıl göstermesinler? Öne çıkarabilecekleri “adamları” yok denecek kadar az! Bu yüzden her tarafı defolu olan Necip Fazıl Kısakürek'i hepimize “büyük üstat” diye yutturmaya çalışıyorlar... Başbakan Erdoğan “kendisiyle tanışma, yol yürüme bahtiyarlığına eriştiğim, bununla da her daim şeref duyduğum üstat” diye tarif ettiği Necip Fazıl Kısakürek'in “ömrünün yazmak, nesiller yetiştirmek, nesillere istikamet çizmekle geçtiğini, dik ve asil duruşuyla, eserleri kadar hayat öyküsünün de   kendi nesilleri ve kendilerinden sonra gelen nesiller için rehber olduğunu, yollarına ışık tuttuğunu” belirtiyor...

Grev hakkı, hem anayasada hem de uluslararası belgelerde temel bir insan hakkı olarak tanımlanıyor. AKP Hükümeti, 2010 Anayasa referandumunda genel grev, siyasi grev, dayanışma grevi ile ilgili yasakları kaldırarak bir özgürlük ve demokratikleşme propagandası yaptı. Ancak Mayıs 2012’de hava işkoluna grev yasağı getirdi, ulusal ve uluslararası düzeydeki kampanya sonucunda bu yasağı kaldırmak zorunda kaldı.

15 Mayıs 2013’te THY’de başlayan grev, son derece yasal ve meşru bir grevdir. Hava-İş Sendikası, 6356 sayılı Sendikalar Kanunu gereği uyuşmazlık sonucunda grev kararı almak zorundaydı, aksi halde toplu sözleşme yetkisi düşecekti. Hal böyle iken medyanın büyük bir bölümü, gazeteciliğin temel kurallarına uymadığı gibi, tek yanlı olarak işverenin görüşlerini aksettiren, adeta grev düşmanlığı yapan bir yayın politikası izledi ve izliyor.

“Özgür Gündem okuyorum” diyordu, Abdullah Öcalan, 28 Şubat tarihli İmralı buluşmasında ve devam ediyordu; “ Kendilerini yormuyorlar, biraz kendilerini yorsunlar. İmzalar zenginleşsin.”

O günden bu yana Özgür Gündem (ÖG), kendini yoruyor ama biraz tuhaf yoruyor. Ne kadar bazı Kürt hevaller itiraz etse de, ÖG üstünden bir Türk-Kürt Sünni ekseninin imarı için “yoruyor” bazıları kendini. O tarihten beri Esat’a tutum değişti, Alevilere tutum değişti, CHP iyice faşist ilan edildi, son olarak Maliki-Barzani uzlaşması Şii-Kürt anlaşması diye “esefle” karşılandı. Neler oluyor, ÖG’nin nesi var?

SURİYE POZİSYONU