ABC Gazetesi

Halkın çok anlaşılır bir talebi var: 16 yıldır devam eden bu iktidarın artık son bulması. Giderek genişleyen kesimler bu talep etrafında birleşiyor.

Anımsanacağı gibi Haziran Ayaklanmasının temel talebi de buydu: “Hükümet istifa”. Referandum’daki “Hayır” da bu talebin o konjonktürdeki sloganıydı. Artık bu iki büyük toplumsal harekete katılmayanlar arasında dahi -çok çeşitli nedenlerle- bu talebe meyledenler bulunuyor. Yani talebin kitle tabanı gün geçtikçe genişliyor.

Bu talep sonuna kadar haklı ve meşrudur.

Peki, yeterli midir? Elbette değildir. En başta, gitmesi istenenin yerine neyin konulacağına ilişkin bir berraklık ve fikir birliği yoktur. Halk, “önce şunlardan bir kurtulalım” demektedir, “ötesine sonra bakarız”…

Politik öncü elbette “ötesini” de düşünecek. “Politik” olmanın ve “öncü” olmanın gereğidir bu. Fakat bu “ötesini düşünme” görevi, geniş kitlelerin söz konusu haklı ve meşru talebinin göz ardı edilmesine, küçümsenmesine yol açmamalı.

Orta Doğu’da ilginç bir Rus politikası izliyoruz. Rusya, Suriye konusunda İran, Esat rejimi ve Türkiye ile aynı koalisyonda ama ABD-İsrail-İngiltere ve Suudi Arabistan tarafı ile farklı ilişkiler geliştiriyor. Son bir ayda neler olduğuna bakalım;

- 7-8 Şubat’ta Amerikan uçakları Deyrizor’da Suriye rejim güçleri içindeki yüzlerce Rus vatandaşı savaşçıyı öldürdüler. Ruslar, Amerikan saldırılarına cevap vermediler, tepki bile göstermediler.

- 14 Nisan’da ABD, İngiltere ve Fransa üçlüsü, Rus koruması altındaki Esat rejimi hedeflerini kimyasal silah kullandığı bahanesi ile vuruyor ama Ruslar, sadece havadaki füzeleri vurmakla yetiniyor.

- İsrail, son bir ayda defalarca hem de Lübnan’ın hava sahasını ihlal ederek Suriye’yi havadan ve füze atışları ile vuruyor, Ruslardan gene ses yok.

- İsrail başbakanı Benyamin Netenyahu, Çarşamba günü Rusya’ya Putin ile görüşmeye gitti ve İran’ın Suriye’deki güçlerini çıkarması için yardım istedi.

Dünyanın gözünün içine baka baka komplolar yapıp yalanlar üretip saldırabilirler. Suriye halkının üzerine bombalarını yağdırabilirler.

Fakat bütün bunlar, başta ABD olmak üzere emperyalist çakalların Suriye’de gerilemekte oldukları, duruma hakim olamadıkları gerçeğini tersine çeviremez.

Batılı emperyalistler 25 yıldır bir kan gölüne dönüştürdükleri Irak ve Suriye’de kendi düzenlerini kurma yeteneklerini yitirmişlerdir ve görünen o ki, böyle bir gücü tekrar elde etme olanakları bulunmuyor.

Becerebildikleri tek bir şey var: kan gölünü büyütmek ve kaos ortamının devamını sağlamak. İşte bunu yapıyorlar.

* * *

Bu aslında yeni bir olgu da değil. Batı kapitalizmi en az yüz yıldır yapıcılığı tükenmiş bir yıkıcılıktı. Fakat 21. yüzyılda bu olgu bütün berraklığıyla ortaya çıktı. Atlantik sistemi insanlığa bir gelecek sunma yetisini kaybetti, yani “yapabilme iktidarını”, kendini yenileme ve üretme gücünü yitirdi; sadece yıkabiliyor.

Irak ve Suriye’de on yıllardır yaşanan çıplak gerçek budur.

Dipteki insanı kazanan iktidar olur ('dipteki insan' derken başta işçi sınıfı olmak üzere emekçileri kastettiğimi baştan söyleyeyim ki, lümpen proletaryadan medet umuyor muhabbeti olmasın). Bunu herkes bilir ve iktidar olmak isteyen herkesin stratejisi budur.

Sağcısı-solcusu, gericisi-devrimcisi, faşisti-sosyalisti, burjuva örgütü-emekçi örgütü… Her kesimin iktidar yürüyüşü dipteki insanı bir şekilde kazanmaktan geçer. Dipteki insanı kaybeden de iktidardan düşer.

Mustafa Kemal, Menderes, 27 Mayıs, Demirel, Ecevit, 12 Eylül, Özal, Erdoğan, hatta Kürt illerinde PKK bile dipteki insanı kazanarak, ona bir kimlik vererek iktidara yürümüş ve almışlardır. Sonrası ayrı konu…

Devrim de, karşı-devrim de kimliksizlere bir kimlik kazandırarak (benimseterek), kimsesizlerin kimsesi olarak, çaresizlerin çaresi olarak gerçekleşir. Bu bağlamda, Mustafa Kemal, Lenin, Mao da böyle iktidara yürümüştür; Hitler ve Mussolini de… Yöntemler, araçlar, hedefler, gelecek perspektifleri ve en önemlisi sınıfsal konum tabii ki farklıdır; onu tartışmıyoruz.

İzlem Gözükeleş’in “Teknoloji mitleri” başlıklı makalesini okuyorum. Bilim ve Gelecek dergisinin Mart sayısında yayınlanacak. Son 150 yıldır her teknolojik atılımın ilk başlarda büyük bir illüzyon yarattığından söz ediyor makale.

Elektrik, telgraf, telefon, radyo, televizyon… Bunların hepsi kitlelerin yaşamına ilk girdiklerinde, “yeni bir çağın başladığı”, “birçok şeyin sonunun geldiği”, “artık hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağı”, “insanlığın barış, refah, özgürlük, eşitlik gibi çok temel sorunlarının çözüme kavuşacağı” gibi abartılı bir heyecanla karşılanmışlar. Hızla mitleştirilmişler.