ABC Gazetesi

Gün geçmiyor ki, memleketin makus talihi yeni bir sarsıcı vaka ile sarsılmaya görsün. Ankara’da Çağdaş Sanatlar Merkezi’nde düzenlenen bir sergide kürsüde konuşmasını yapan Rusya Büyükelçi’si Andrey Gennadiyeviç Karlov, Ankara Çevik Kuvvet Şube Müdürlüğü’nde görevli polis memuru Mevlüt Mert Altıntaş’ın kurşunlarıyla katledildi.

Bu katliam hem dünya hem de Türk kamuoyu için oldukça sarsıcı çünkü 2.Dünya Savaşı’nda Sovyetler tarafından suikast girişiminde bulunan Hitler’in Ankara büyükelçisi Franz Von Papen’den sonra ilk defa Türkiye Cumhuriyeti sınırları içerisinde bir büyükelçi doğrudan hedef alındı. Bu suikastın hemen ardından kafalardaki ilk soru işareti, bu suikastın kimler tarafından planlanıp yürürlüğe konulduydu.

Bundan tam bir yıl önce, iktidardaki siyasal ve dinci gericilikle kalabalıkların ilişkisini değerlendiren bir yazı kaleme almıştım. Bu yazının ana izleği ve fikri, kitlelerin masum olmadığı ve insanlığın karşılaştığı büyük felaketlerdeki suç ortaklığını vurgulamaktı. Çünkü, emekçiler ve halk tarihte her zaman devrimci ve ilerici bir rol oynamaz. Tam tersine çoğu kez tutucu, karşı devrimci ve gerici bir rol oynar.

Kitlelerin o yaratıcı yıkıcılıkları, tarihin belli dönemeçlerinde, o büyük sıçrama anlarında ortaya çıkar ve çok kısa sürer. Ardından yine uzun bir dinginlik ve tutuculuk dönemi başlar. Büyük kalabalıklar, onların inançları, tercihleri, eğilimleri her zaman iyiyi, doğruyu, haklıyı temsil ve işaret etmez. Tam tersine çoğu kez yanlışı, vasatı olanı, zalimi, haksızı meşrulaştırır, destekler ve onun yanında yer alır. Boyun eğmeyenler, isyan edenler, kurulu düzene baş kaldıranlar tarihin her döneminde önce azınlıktadır. Onlar öncüdür. Kendi şiirini ve edebiyatlarını kurarlar zamanın o ağır akışı içinde.

Çin devriminin lideri Mao Zedung’un özlü bir sözü var: “Ya savaş devrime yol açar ya da devrim savaşı önler.” 

Yaşadığımız emperyalizm çağında, dünya çapında model oluşturabilecek toplumsal devrimleri ve büyük boyutlu savaşları (dünya savaşları) göz önüne aldığımızda Mao’nun önermesinin ilk kısmının gerçekleştiğini görüyoruz ne yazık ki. En tipik örnekleri Birinci Dünya Savaşı’ndan sonraki Sovyet ve Türkiye devrimleri ile İkinci Dünya Savaşı sonunda oluşan Çin devrimi. 20. yüzyıl boyunca yaşanan Doğu Avrupa devrimleri, Uzakdoğu devrimleri, Küba devrimi ve ulusal kurtuluş savaşları da, yine aynı konjonktürde ve o büyük devrimlerin yarattığı arka plana yaslanarak başarıya ulaşmışlar.

Kısacası, devrimler savaşları önleyememiş; insanlık büyük felaketler yaşadıktan sonra, devrimler o felaketlere olağanüstü çözümler olarak gündeme gelmiş. Neden böyle? İnsanlığın henüz “musibet-nasihat diyalektiğini” nasihatten yana çözümleyebilecek bir düzeye ulaşamadığı gibi kültürel bir yorum getirilebilir. Mutlaka doğruluk payı vardır, ama biz o konunun uzmanı değiliz.

ABD, Suriye, Türkiye: Üç yazı

Cerablus harekâtına ilişkin haber, yorum bombardımanı altındayız. Çok yakından izleyenler var. Yeni şeyler söylemek iddiasında olamam.

Bunun yerine, gelişmelere farklı perspektiflerden bakan dış kaynakları taramaya çalıştım. TSK’nin Suriye’ye girmesi sonrasında Türkiye-Suriye-dış dünya ilişkilerinin yeni baştan harmanlandığı anlaşılıyor. Olası üç senaryoya açılan üç yazıyı örnek alacağım.

SENARYO 1:

ANKARA-TAHRAN-MOSKOVA KOALİSYONU

Avrasya dünyasını çok iyi bilen bir yazar, Pepe Escobar, RT (Russia Today) News sitesindeki 25 Ağustos tarihli yazısına “Ankara, Tahran, Moskova Koalisyonu” başlığını yakıştırmış.

AKP iktidarı büyük bir askeri atak yaparak, ÖSO, Feylak el Sham, Tahrir Ordusu, Nureddin Zengi Tugayı, Sultan Murad Tugayı gibi cihatçı terör gruplarıyla ittifak halinde, sınırımızın hemen dibindeki Cerablus kasabasına girdi.

Yaklaşık 3 yıldır IŞİD’ın elinde olan kasaba, nerdeyse hiç çatışmasız olarak ele geçirildi. "Fırat Kalkanı" olarak isimlendiren operasyonda Çeçen teröristlerde de bulunuyordu. ÖSO (Özgür Suriye Ordusu) diye adlandırılan silahlı yapının içinde aynı zamanda 150 civarında Türk özel birliklerinden askerin de yer aldığı açıklandı.