Radikal

WikiLeaks'in sızdırdığı 2008 tarihli ABD Dışişleri yazışmasına bakılırsa Suudi Kralı Abdullah "Yılanın başını ezin" diye buyurmuştu.

Öcalan süreci devam ettirmeye kararlı. Müzakere yolunun açılması talebini de sürdürüyor.

‘Çözüm süreci’nde son günlerde bir gerginlik yaşanıyor. Başbakan’ın BDP ve Kandil’e yönelik şu sözleri endişe verici: “Bu dozda giderse böyle bir görüşmenin ipleri kopar. Çünkü böyle sınırı aşan ve tahrik kokan mesajlara hükümet olarak biz de evet diyemeyiz.”

Kandil’den de sıkıntılı mesajlar gelmeye başlayınca, gözler ister istemez İmralı’ya, yani Öcalan’a çevrildi. 15 Ekim açıklamasıyla iplerin kopabileceğini düşünenler, hatta bunu bekleyenler vardı. Bir kesim endişe içindeyken bir kesim de umutlarını İmralı’dan gelebilecek olumsuz mesajlara bağlamıştı.

‘SÜRECİ BIRAKMAK İSTEMİYOR’

Bu içerikteki bir pakete 'yetmez ama evet' demek, ömür boyu aşağılanmayı ve alay edilmeyi kabullenmek demektir.   Başbakan’ın, çok uzun süredir açıklanması beklenen ve hafta başında açıkladığı ‘reform paketi’nin ‘eksik’ ve ‘yetersiz’ olduğu konusunda neredeyse bir ‘konsensüs’ mevcut. İktidara destek korosunun farklı seslerinden tek birisi bile, paketi ‘mükemmel’ bulduğunu ilan etmedi.

Durum buyken, ilan edilmiş olan bu ‘reform paketi’ne ilişkin olarak ‘eyetmez ama evet’ tavrının geçerliliği olabilir mi? Olmaması gerekir. 2010 yılının 12 Eylülü’ndeki anayasa değişikliği referandumu sırasında geçerli olabilecek olan bu ‘slogan’, üç yıl sonraki ‘reform paketi’ için geçerli olamaz; olmamalıdır.

Başbakan Tayyip Erdoğan ve hükümeti iki yıldır ısrarla takipçisi olduğu Suriye'deki iç savaşın en kritik aşamasına, yani kimyasal silah saldırısına, Mısır'daki darbeye karşı kampanyanın tam ortasında yakalandı.

Tam içinde dediğinizi duyar gibiyim. Özellikle de dün NATO’dan gelen, Suriye yönetimini kimyasal silah kullanmakla suçlayıp bunun cevapsız kalmayacağı tehdidi ve Türkiye’ye destek açıklamasından sonra...

Ama resim o kadar siyah-beyaz değil. Öncelikle, Başbakan Tayyip Erdoğan ve hükümeti iki yıldır ısrarla takipçisi olduğu Suriye’deki iç savaşın en kritik aşamasına, yani kimyasal silah saldırısına, Mısır’daki darbeye karşı kampanyanın tam ortasında yakalandı.

Eğer Batılı ülkeler müdahalenin çapını geniş tutmaya karar verirlerse Türkiye'den beklentiler de sadece lojistik, insani yardım vb. ile sınırlı kalmaz.

ABD, Britanya ve Fransa, Suriye’deki Baas rejimine karşı tavrını, “kimyasal silah kullanımı” gerekçesiyle “askeri yöntemlerle cezalandırma” evresine taşıdı. Uluslararası siyaset cephesinde son iki yıldır Esad karşıtı cephenin öncülüğüne soyunan Türkiye’nin yeni evrede, hangi silahlı rolü üstleneceği ise merak konusu.

Bu konuda ortada iki seçenek var: 1. En güçlü seçenek: Batılılar, operasyonu dar kapsamlı müdahaleyle sınırlı tutabilir. Bu durumda Türkiye’ye ya ihtiyaç duymayabilir ya da lojistik ihtiyaçları karşılaması beklenebilir. Bu kapsamda, üs kullanımı (İncirlik Üssü gibi), haberleşme, istihbarat, keşif, koruma, insani yardım, tahliye gibi sivil/askeri lojistik unsurları ön plana çıkabilir.